In april schreef ik over mijn visiteronde door de wijk en de oudere Turkse dame die ik tegenkwam waarmee ik te doen had.
Vorige week hoorde ik de andere kant van het verhaal. Zoals ik dat zo vaak hoor in mijn werk. (Schoon)dochters die secreten zijn. Zoons die niet deugen. Ouders die niets waard zijn. Ik oordeel nooit en ga ook nooit mee in die verhalen. Want waar twee vechten… Echt hè?
Ik wijk af.
De Turkse dame.
Ik belde aan en er deed een dochter open.
“Oh, wat een timing heb je. Mooi op tijd. Mijn moeder is namelijk net terug”.
“Terug? Eh? Van wat dan?”
“Ze was even naar de dokter gelopen en naar de apotheek gegaan…”
“Maar is het niet zo dat ik dit huisbezoek afleg omdat ze niet meer mobiel is? In alle eerlijkheid vind ik dit wel vervelend. Zo’n huisbezoek kost mij veel tijd. Aan voorbereiding. En aan het bezoek zelf. Komt je moeder naar mij toe, dan kost me dat een kwartiertje. Nu een uur”.
Omdat ik nul komma nul zin had in een discussie ging ik maar gewoon over tot de orde van de dag. Ik deelde de uitslag van het bloedonderzoek mee en nam de bloeddruk op.
De koffie sloeg ik over dit keer. “Smeer maar in je haar”, was wat ik dacht.
Toen ik wegging, liep de dochter mee naar de deur. In de gang raakten we nog even aan de praat. Ze noemde haar moeder manipulatief en een toneelspeelster. “Ze weet iedereen zo te bespelen dat wij doorlopend met haar bezig zijn. Ik zie ook enorm op tegen de vakantie, ze gaat ook elk jaar met ons mee. Dat worden drie hele lange weken…”
“Ik zal aan je denken als ik op het strand lig. Zonder mijn moeder” zei ik met een knipoog. En we moesten allebei heel hard lachen.
Morgen staat er een bezoek op mijn programma aan een Marokkaanse dame die Parkinson heeft. Als ze muntthee voor me zet en de bos munt uit de koelkast haalt, schudt ze zó erg, dat de blaadjes je om de oren vliegen… Komisch, als het niet zo triest was. Ik vond haar altijd zo sneu en dronk om die reden steeds thee bij haar. Alhoewel ik geen woord verstond van Nederlands met een zwaar Marokkaans accent in combinatie met een dubbele tong. En ik bloednerveus werd van dat bewegen van haar. (Moet je eens doen, iemand met hersenbeschadiging en snelle overprikkeling en een Parkinson patiënt in één ruimte bij elkaar zetten ;))
In ieder geval: volgens haar kinderen trilt ze beduidend minder als mensen even niet kijken.
Die muntthee morgen, die sla ik dus deze keer ook even over.
Ik ga gewoon lekker eerder naar huis.
Die thee die drink ik thuis wel.
Jeetje zeg.
Wat een aanstellers ha ha.
Hoe krijgen ze het voor elkaar.
Je zal er maar drie weken mee opgescheept zitten .
Och vreselijk .
Daar moet je nooit aan beginnen.
Wat jij?
Nope, maar in die culturen hebben ze een enorme sterkte drang/druk om voor de familie te zorgen. Ik ben blij niet in een Turks nest te zijn geboren 😉
Ja ze lopen ertussen, dit soort portretten. Ik heb 25 jr zo’n zwager gehad, Onslow. Als ik de hoek om kwam begon ie al te kreunen en te steunen.
Die is mij (helaas) wel bekend… 😉
Ja ze lopen ertussen, dit soort portretten. Ik heb 25 jr zo’n zwager gehad, Onslow. Als ik de hoek om kwam begon ie al te kreunen en te steunen. Ik ben nog dagelijks blij dat m’n zus ‘m geleerd is!
Hoi, Krijg het idee dat je de zus bent van iemand die eerst ook op blog schreef. Was weg bij Onslow. Blog verdween. Hoop dat het goed met haar gaat? Denk nog wel eens aan haar. Best wishes…
Ja gaat goed met haar. Ze blogt ergens anders nu.
Haal deze maar weer weg, er ging vanmorgen van alles mis maar kennelijk waren ze toch geplaatst.
Goeiedag zeg. Daar zou ik ook behoorlijk van balen, als je je best doet om ergens thuis langs te gaan en mevrouw blijkt gewoon naar de praktijk te kunnen komen. En dat theetje zou ik inderdaad maar lekker thuis drinken. Niet in je haar smeren hoor;).
Zo kun je ook aandacht krijgen…. Beetje triest.
Sommige mensen hebben meer aandacht nodig. Is niet altijd prettig en voor de omgeving zeker lastig. Maar moeilijk oplosbaar. In mijn werk had ik een client met diabetes die altijd extra suiker tot zich nam voordat ze naar de diabetesverpleegkundige ging. Ze wist dat ze zichzelf daarmee schaadde, maar ze hield van die extra aandacht. Deze mensen verbruiken veel geld en tijd in de gezondheidszorg. Maar soms voorkomt deze zorg andere problemen.
Oh ja, dat herken ik wel…
Vanuit de koffiekamer kon ik achter de praktijk op straat kijken, de deur en balie waren aan de voorkant van het pand. Ik zag ze dan keurig rechtop met ferme tred aan komen lopen en zodra ze aan de voorkant waren doken ze in elkaar en gingen sloffen…
Of dat ze op vrijdag een spoedgeval waren en crepeerden van de buikpijn en ik ze dan ‘s avonds in de stad tegen kwam…
Ben ik even blij dat ik echte klachten heb.
Heel herkenbaar…….heeft inderdaad te maken met aandacht vragen en ook macht willen uitoefenen, met name richting (schoon)dochters. Zorgt voor onnodige zorgkosten…..helaas.
Hebben al vroeg doorgehad dat ‘ziek zijn’ aandacht oplevert en misschien wel de enige manier die ze kennen om aandacht te blijven krijgen. Ja, manipulatie inderdaad en tegelijk ook wel triest.
Voor alle partijen.
Je omschrijft het weer met heerlijke humor.
Ik woon in een buurland va n Turkije. En inderdaad kunnen vooral moeders/schoonmoeders enorm manipuleren. Ikzelf heb er gelukkig geen ervaring mee maar ik hoor weleens verhalen…
Nederlanders doen dit ook hoor, maar meestal subtieler. Ik heb een eenzaam familielid dat ziekte gebruikt om aandacht te krijgen…zielig toch !
Oef, gelukkig heb ik nog maar één paar (schoon)ouders 😉 en die vinden zichzelf al jaren te oud om op vakantie te gaan
En iedereen maar rennen… Ik heb wel te doen met die dochters.
Heel erg vervelend dit ja. Wij hebben ook regelmatig patiënten die absoluut niet naar de praktijk toe kunnen komen, maar die je 100 meter verderop wel gezellig over de markt ziet lopen. Blijft bijzonder.
Of aan de balie medicatie bestellen en het dan wél bezorgd willen hebben. Over extra kosten gesproken. Ga het gewoon ophalen.
Wij hebben dat soort klanten, die gerust een zakje voer van 3 kg bezorgt willen hebben. (gratis natuurlijk) Dus ik roep altijd maar.. op de fiets…. want een auto heb ik niet. De mensen zijn te verwend.
Love As Always
Di Mario
Geniet inderdaad thuis van je thee en koffie:-). Dan heb je er tegelijkertijd ook je welverdiende rust bij te pakken.