Soms doe ik dingen waarover ik me verbaas.
Vorig jaar juli was zo’n momentje.
De mensen die achter de schermen mee konden lezen, weten het al. Maar voor een groot aantal mensen is dit natuurlijk onbekend. Ik dacht er ineens weer over na, toen ik gisteren aan het werk was. In mijn zalig grote en stille kamer. Toen ik in alle rust mijn agenda afwerkte. Wat ben ik toch blij dat ik de stap genomen heb om van baan te veranderen.
In juni vorig jaar kreeg ik op de praktijk bij P bezoek van twee mensen van onze zorggroep. We hadden meegedaan aan een nieuw project en zij kwamen mijn verbeterplan bespreken.
Eén van de dames sprak zich uit over de situatie in het algemeen. Een praktijkondersteuner die alleen zulke plannen schreef, die alleen het woord voerde. Een werkgever die bekend stond als -eh- ontwijkend. Die ook qua persoonlijkheid totaal niet bij mij paste. De enigszins armoedige omstandigheden. Waar haalde ik nog de lol en de energie vandaan?
Toen ze weg waren overdacht ik het hele gesprek.
Inderdaad. Waar de hel haalde ik nog de lol en de energie vandaan?
Die had ik dus al een tijdje niet meer.
De volgende dag belde ik één van de dames op. En vertelde over mijn gevoelens. Zij nodigde me uit op de praktijk waar zij manager was om eens te komen praten over mijn ambities. Mogelijk hadden zij zelfs ook een baan voor me.
Die baan is het uiteindelijk niet geworden.
Maar die gesprekken met haar hebben me wél het laatste zetje gegeven.
Ik kon meer. Ik was meer waard. Er waren werkgevers zat die me wél zouden waarderen. Er zaten praktijken om mij te springen.
Ik besprak met Vlam de mogelijkheid om ontslag te nemen zonder dat ik een nieuwe baan had. Zou hij één of twee maanden de vaste lasten alleen willen dragen? Had hij vertrouwen in mijn kunnen? Ja en ja. Dóén!
Op een ochtend werd ik voor de zoveelste keer beschuldigd van iets dat ik niet had gedaan en ineens was de koek op en het moment daar. Op mijn werk-pc tikte ik een ontslagbrief, printte die uit en klopte aan bij P. “Of we even konden praten?”
En ik overhandigde hem de brief.
Die hij begon te lezen. Zijn onderkaak begon te hangen. Hij was flabbergasted.
Mooi. Want dat was ook de bedoeling. Ik was die man zó verschrikkelijk zat.
Na een korte mondelinge toelichting liep ik zijn kamer uit. En had ik intern een heus triomfmomentje.
Het idee dat ik nu per één oktober geen baan meer had heeft me echt geen seconde onzeker gemaakt. Ten eerste was mijn aversie om met die man samen te werken inmiddels zo groot geworden, dat het mijn angst om los te laten en financieel geen zekerheid te hebben, volledig oversteeg. Ik móést wel weg, die omgeving maakte me ziek. En ten tweede geloofde ik in mezelf.
Eén dag na mijn laatste werkdag bij P ging ik solliciteren bij de praktijk waar ik nu werk. Binnen tien minuten zaten we al te onderhandelen over mijn salaris en vakantiedagen en was de zaak beklonken.
Soms is een sprong in het diepe de enige weg.
Loading Likes...
Een van je beste keuzes ooit! Hoewel ik om een andere reden ben weggegaan, denk ik inmiddels ook ‘had ik het maar eerder gedaan.’
In hetzelfde vak heb ik ontslag genomen toen ik 50 werd en nog geen seconde spijt gehad. In totaal 33 jaar gewerkt waarvan de laatste 22 jaar bij dezelfde praktijk. Ik ben nooit meer teruggegaan, zelfs niet voor een bak koffie…
Dat zie ik mezelf ook niet doen nee…
Super dat het zo goed heeft uitgepakt! Er is er nu maar eentje die heel veel spijt heeft…..althans dat is te hopen. Dan valt er nog wat van te leren en heb je dus uiteindelijk niet alleen jezelf geholpen!
Nu ik in de ziektewet zit en ik even uit de hectiek ben van mijn werk (soms kom ik een dagje mondeling instructie geven) vraag ik mij af of ik het werk nog wel leuk vind. En zit er aan te denken om het roer om te gooien. Maar als ik wat anders wil dan wil ik helemaal weg uit mijn vakgebied (techniek). Dat gaat dus omscholen worden. Maar ja, ben wel al een oud hek (50+) en weet niet wat ik dan wél wil *zucht*. Suggesties?
Nascholingen geven?
Ik heb die sprong ook gewaagd en je wil niet weten hoeveel spijt ik heb hiervan…..
Dan wordt het tijd om een nieuw sprongetje te maken…
Wij stonden in 1984 voor de keus:
-afhankelijk blijven van een baas met alle zekerheden (?) die je als werknemer hebt maar niet gewaardeerd worden!
-of een middenstandsdiploma halen en een eigen (goudsmids)- atelier beginnen.
Wij hebben voor het laatste gekozen en geen seconde spijt gehad!
Jij verdient een betere baan en een plek waar je gewaardeerd en gerespecteerd wordt en wat fijn dat je die nu gevonden hebt!
Soms moet je “in het diepe” springen zonder dat je de bodem kunt zien. Jij had (hebt) het vertrouwen van Vlam. Dat hielp. Fijn dat je het nu zo naar de zin hebt. Dat geeft ook zelfvertrouwen voor andere zaken. Een fijne dag gewenst!
Nog altijd jammer dat er geen beelden zijn van je ontslag scène. Trouwens, een video van hoe het er nu aan toe gaat bij P zou ik ook wel willen zien.
Jij hebt in ieder geval de juiste keuze gemaakt
Me too, wat betreft allebei 😉
Zo zie je maar dat springen iets op kan leveren
Heb nu de hele tijd dat liedje Jump Jump (van die rappers) in mijn hoofd. Maar dat terzijde. Ja, heel erg goed dat besluit om er geen seconde langer te blijven. En heel moedig.
Wat moet het extra fijn voelen om wat je over jezelf wist en dacht ook klopt. Een goede kracht, gewild en geliefd.
Oh..those were the days klinkt een ander liedje in mijn eigen hoofd. 🙂
Beste beslissing ever. Is je collega nog ooit weggegaan daar, of hoor je niks meer van haar? Die zat ook nogal klem volgens mij.
Die zit er nog, zeer sporadisch doen we een appje heen en weer. Dus ik heb geen idee hoe het daar gaat en in alle eerlijkheid wil ik het ook niet weten hoor.
Ik vind het inderdaad heel heldhaftig van je en blij voor je dat het zo goed heeft uitgepakt! 🙂
Zelf ben ik nog (?) niet zo ver. Ik ben m’n werk niet zat maar wel het gedoe eromheen; de dubbele agenda’s van verschillende collega’s, het veranderen om het veranderen en de onrust die in de hele organisatie voelbaar is. Ben me dus nog aan het bezinnen op m’n toekomst.
Een van je beste beslissingen die je de afgelopen jaren hebt gemaakt… en dat je in die dierenwinkel naar binnenstapte… dat was ook een goede 😉
Love As Always
Di mario
Klopt!
Dat was een dappere beslissing, die prima heeft uitgepakt. Ik had zo graag een foto van P willen zien op het moment dat hij jouw ontslagbrief las, want dat zag hij niet aankomen.
Ja een grote stap voor de mens en die heet kliefje.
Die strijd is gestreden en die heb je gewonnen.
Hij P verwijt je weg gaan aan je ziek zijn geweest in het proces daarvoor en herhaald dat vaak wegens onderbezetting .
Klief geniet x
Het lag volledig aan zijn eigen gedrag. Ook tijdens mijn ziek zijn. Maar ook daarvoor al.