Afgelopen weekend waren we bij vrienden in Friesland.
Hele sportieve vrienden zonder een grammetje vet.
Die elke week tig keer in de apparaten hangen.
Maandagmorgen kwam ik omstreeks negen uur beneden en de vrouw des huizes was al gevlogen. Op haar Nikes. Even een rondje rennen.
Ik deed een rondje keuken en zette thee en koffie.
Ook belangrijk.
Ik kan me echt er niet meer toe zetten om weer te gaan sporten.
Mei 2017 was ik (voor mijn doen) fanatiek aan het fitnessen geslagen. Voornamelijk om meer spieren te krijgen, mijn lijf sterker te maken. Ik had dagelijks pijn in mijn rug, werd wakker als een oud hek, stijf. Opstartproblemen. Ik verwachtte niet dat ik een strak wijf zou gaan worden. Daar ging het me niet om.
Ik koos voor de zogenaamde Milon cirkel. Omdat dat allemaal voorgekauwd is. Pasje in het apparaat, het ding floept in de juiste persoonlijke stand. Je doet die cirkel twee keer. Vier keer cardio, twaalf keer alle spieren. Binnen veertig minuten ben je klaar. Prima voor mij, ik heb een broertje dood aan sporten. Ik heb geen zin om én te sporten, én te sjouwen en sjorren aan apparaten én na te denken over wat ik moet doen. Ik wilde gewoon even snel mijn ding doen, alles aan bod laten komen en weer naar huis.
Ik hield het redelijk vol.
Tot mijn hersenen in september roet in het eten gooide: ik moest noodgedwongen stoppen.
Half oktober, drie weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis was ik alweer in de sportschool te vinden. Achteraf was ik gestoord bezig denk ik. Maar toen voelde het fijn. Bezig zijn. Mijn normale leven weer oppakken.
Ik hield het ook maar drie weken vol.
Vanaf november 2017 ben ik er niet meer geweest.
Inmiddels heeft Jill mijn tegoed opgenomen en zij gebruikt het dus voor zichzelf. Prima. Want ik zie mezelf voorlopig nog niet aan de sportbak gaan. Sterker nog: nooit.
Want wat iedereen ook om me heen riep te riepen: de alom bekende sportrush, de adrenaline en endorfine- kick, die heb ik nooit mogen ervaren. Wel de enome tegenzin en de gehate frambozenrode kop na afloop. Die nog een slordige drie uur nagloeide. Ik voelde me helemaal niet voldaan en lekker na het sporten. Ik voelde me onwel en oververhit. Je hebt van die mensen die fris en fruitig van de hometrainer afstappen. Ik niet. Mijn zweet druipt op de grond en ik zie eruit alsof ik een hartinfarct nabij ben. Altijd al gehad, ook al op de middelbare school.
Ook het fietsen moet ik weer oppakken. Vroeger, toen ik werkte in dezelfde stad als waar ik woon, fietste ik elke dag een 10-15 kilometer. Nu is mijn woon-werkverkeer 15 kilometer. En dat vind ik te gortig, 30 kilometer per dag fietsen. Zeker in dat enorme teleurstellende voorjaarsweer van dit jaar.
Om bovenstaande redenen is er ook vijf kilo meer mij tegenwoordig. Hangend mij, ter verduidelijking van de ellende.
Gelukkig heb ik een sprankelende persoonlijkheid ter compensatie.
Loading Likes...
Vanwege mijn revalidatie ‘mag’ ik 2 keer per weer in de fysio sportzaal komen oefenen… ooh how joyfull…. in mijn dorpje, tussen al die roddelkliekjes….
Het is dat ik al die ellende van de pijn van de operatie niet voor Jan met die al bekende achternaam heb gedaan en dat ik die f*****g rechterarm gewoon nodig heb de rest van mijn leven én dat mijn fysiotherapeute me er fantastisch doorheen helpt….. maar man o man…………… ik ga liever gewoon dood…… (maar dat vinden ,mijn zoons, de één hier en de ander dáár geen goed idee…..)
(Het één en ander met de welbekende kilo zout hé Klief…. you know me….inmiddels)
Toch lees ik de pijn er doorheen 😉 😉 😉
Ooh ja… 4,5 jaar na dato zijn de roddels nog steeds hetzelfde….. Ik ben nog steeds ‘dat wijf dat…’ vul zelf de rest maar in. Ik hoef mezelf niet te verantwoorden, maar auw
Wil je Molly lenen? Helpt.
En ik zoek nog een paar extra handen voor in de tuin.
Ik haat de sportschool; mijn enkels en polsen laten de meeste teamsporten niet meer toe en ik voel me nog wat te jong voor het uurtje aquafit wat dan overblijft (en dat zit echt alleen in mijn hoofd ).
Ik zoek het maar in de dagelijkse bezigheden.
Ik kan het ook niet helpen, maar wat jij schreef deed mij denken aan een gedicht van Jac van Hattum:
140 pond
Ik ben Van Hattum en ik weet,
dat 140 pond zo heet,
maar dat de naam direct vervalt,
als het leven wijkt uit de Gestalt.
Dan ligt, onder de naam van lijk,
die honderdveertig pond te kijk;
Gij zijt bij het défilé misschien:
alleen ik zelf zal het niet zien.
Da’s vreemd: ik zie, wat Gij niet ziet;
wat Gij dán ziet, zie ik weer niet.
Enfin…; de honderdveertig pond
is nog springlevend en gezond.
– En ik geniet graag ‘s levens gunst
én om mij zelf én om de kunst –
hoe meer ik drink, hoe meer ik eet,
hoe meer gewicht Van Hattum heet.
Nou, ik weet niet of de foto die ik zag van afgelopen weekend is maar ik dacht; wat een gave, sprankelende foto en wat zien ze er goed uit!!!!!
-x- PS; ik wandel tegenwoordig, bevalt mij prima! Doe jij toch ook?
Die was 2 jaar oud
Over een kwartiertje gaat de dichtstbijzijnde sportschool open en ga ik mijn rondje maar weer eens doen na 3 weken vakantie.
Blij wordt ik er niet van, maar toch blijf ik het doen omdat ik wel voel dat mijn lichaam het nodig heeft om beetje soepel te blijven.
De andere dagen 1-2 km lopen met de hond en thuis nog wat oefeningen.
Als ik het niet doe voelt het ook niet goed
Pfff…Dat je toen zo fanatiek sportte, kan ik me nog wel herinneren. Ik las het met veel bewondering. Ik ga echt heel graag wandelen of fietsen en doe dat ook elke dag, maar dan wel op normaal tempo. Gewoon lekker in de buitenlucht zijn is dan vooral het doel. Maar hardlopen en dat soort dingen…nee, dan ben ik net zo sportief als jij. Ik begin er echt niet aan, vanwege inderdaad dat zweet en de totale uitputting achteraf.
Sporten is vreselijk. Ik probeer zoveel mogelijk te lopen en niet aan te komen. Het leven is zwaar.
Ik heb sinds kort een electrische fiets, en wat een uitvinding is dat! Je fietst 20 km per uur zonder een centje pijn! Bent lekker in beweging, maar zonder “gesjouw”. Wij zijn ook helemaal geen fietsers, maar tegenwoordig gaan we heerlijk toeren. Gisteren nog 50 km weggefietst (met 2 pauzes voor thee/koffie/appeltaart/uitsmijter/broodje gezond 🙂 Dat dan weer wel…..
Die heb ik ook, gekregen van Evert. Echter: het doet geen reet voor je conditie. Ik moest de accu laten vervangen en deze 2x helemaal leeg fietsen. Na 2 weken was mijn (toen nog) goede conditie volledig weg. Het enige dat het doet, is je gewrichten soepel houden. Ik las over een onderzoek dat de conditie van de bejaarden achteruit holt met de opkomst van de elektrische fiets.
Dus… Helaas!
Die laatste zin, haha, dat zeg ik ook altijd, vreselijk dat sporten he;)
Fitgirls zijn zooooo 2018! 😀
Goddank!!
Ik ga (probeer te gaan, soms lukt dat) 1 keer per week naar de sportschool. Heb nooit van sporten gehouden en doe dat nog niet maar het is goed voor mij………….zegt mijn partner. Daarin heeft hij wel gelijk want het zaligmakende gevoel als het uurtje sporten erop zit voelt beter dan een orgasme (nouja, bijna)
Ehm. I beg to differ 😉
Elke week drie keer een halfuurtje seks is ook beweging;)
Ik maak een grachtenpand schoon.. vier trappen. Watertappunt helemaal beneden.. keukentrap naar zolder, emmer met spons en doekjes naar zolder, stofzuiger naar zolder dat is twaalf trappen op met volle handen. Dan nog een keer alles verdieping voor verdieping naar beneden slepen, iedere keer water omhoog sjouwen. En dan nog even dweilen, weer een emmer vier trappen op. Dat is sport voor vier dagen. Eigen huis nog schoon.. ook twee dagen beweging. Tuin ook een dag.
Ik fiets naar mijn boekenwinkel de ene dag heen en de andere terug (zet de fiets na sluiten binnen en bij openen weer buiten. Terug en heen neem ik de bus of ik krijg een lift.. heen en terug is me wat teveel op het moment, maar om en om gaat prima.
Ik heb een broertje dood aan sporten en daarom doe ik sinds een jaar aan yoga! Weinig inspanning wel heerlijk ontspannen.
En waar ‘k tot voor 2 jaar al zittend op de badrand m’n voeten moest afdrogen, kan ‘k het nu weer staand.
‘n aanrader!
Ik snap jet Ik ga niet naar de sportschool maar doe Cesargym goed genoeg voor een oud hek zoals ik. Ben bang dat ik volkomen vastloopt als ik het niet doe . Hier 3 kinderen die naar de sportschool gaan Moet er niet aan denken. Lijf los maken prima maar zweten nee daar heb ik geen trek in
Ieder zijn ding.
Tegenwoordig heb ik minder zin in sport, ben ik sneller moe en gaat het fysiek gewoon slechter. Ik sport minder maar probeer wel actiever te zijn met andere dingen. Nou ga je pas na 20 minuten vet verbranden dus je moet de dingen een beetje slim combineren om er van af te vallen. Er is een boekje en dat heet Lazy Fitness van Tiny Fisscher en daar staan allerlei tips in voor mensen die niet van de sportschool houden. Ik heb het zelf gelijk gereserveerd bij de bieb
Ik snap je helemaal. Hoewel we allemaal weten dat bewegen goed is voor de mens ben ik er ook wel klaar mee (helemaal na het overlijden van mijn broer). Volgende week een proefles yoga, ik hoop dat ik daar wat van op ga knappen.
Nadat ik jouw idee van de Milon geniaal vond heb ik het een klein jaar vol kunnen houden. Nu weet ik zeker dat ik ervan dood zou gaan dus ga het nooit meer doen. Dan maar een slechte conditie. Ik wandel wat met de hond en doe yoga en that’s it. En ik vind het wel prima.
Het leek mij ook wat, maar het bleek een aanslag. Die spiertoestellen oké, maar die cardio-martelwerktuigen? Bah!
Alles wat ‘moet’ daar heb ik bij voorbaat al een hekel aan. Ja, dus ook aan sporten. Je ‘moet’ sporten dat is goed voor je. Maar wat Midas Dekker in zijn boek over (tegen) sporten al schreef, nog nooit waren er zoveel mensen met blessures sinds we sporten.
Gewoon wandelen vind ik ook al ingewikkeld want wat Lee Towers zingt: You never walk alone, dat klopt ook al niet. Voel me nog “aloner” als ik in mijn eentje doelloos ‘wandel’. Maar er is hoop. Kan me binnenkort aansluiten, als Bor de Wolf, bij een roedel wolven.
Lekker voor je! Alleen lopen is heel soms lekker. Meestal idd nogal eenzaam.
Ik snap je, ik ben zelf geen sportief type en ik vrees dat dat ook nooit zal komen. Ik heb zo van die opflakkeringen en dan ga ik er helemaal voor, maar die duren nooit lang…
Zoon die in een sportschool werkt en mij als examenopdracht heeft…..wat een gruwel!!
Ik wil dat hij slaagt dus….
Arme jij!!
Sport moet leuk zijn, het mag geen verplichting zijn.
Ik lig ook al enkele jaren stil op sportief gebied.
Of de microbe ooit terug zal komen weet ik niet.
Voor mij is t ook niks al dat gesport..Herken je helemaal. Ook dappere pogingen gedaan hoor ooit.
Zou willen dat ik t leuk vond maar het zit er gewoon niet in. Jammer dan! Vooral volop genieten van dingen die wel leuk zijn vind ik veel beter.
een rondje keuken voor de koffie is van levensbelang. Dat sporten voor de meeste mensen niet.
Love As always
Di mario
Voor een teamsport ben ik niet geschikt o.a. wegens nul spelinzicht (dat ze me altijd als laatste kozen hád een reden ), hardlopen daar word je maar moe van (had ook ik als kind al een hekel aan), endorfinenkick wat is dat, en ik hou net als jij absoluut niet van me in het zweet werken op een apparaat. Toch heb ik dat laatste wel gedaan, na de transplantatie was het heel dringend nodig om beetje bij beetje weer conditie op te bouwen want die was niet nul, maar min 50 ofzo. Elk beetje dat erbij kwam was meegenomen en ik moet zeggen dat het ook wel een beetje stimulans is als je merkt dat je maand na maand wat langer vol kunt houden op die fiets/loopband/crosstrainer/roeimachine. Gek, dat zweten is niks maar toch vind ik die apparaten geloof ik leuker dan het spiertrainwerk.
En ook bij de hartrevalidatie een paar jaar later was kalmpjes fietsen er niet bij, we werden behoorlijk opgezweept (met beleid hoor!). Tja je conditie verbetert ervan maar dat ik het leuk vond kon ik echt niet zeggen.
Sinds ongeveer 2½ jaar doe ik nu body balance, dat is een mix van yoga, tai chi en pilates. Dat vind ik echt leuk om te doen, mijn vaste groepje is heel gezellig en we drinken naderhand altijd samen koffie. Kijk dan neem ik wat gezweet nog wel voor lief ;). En ik merk na een paar vakantieweken, dan is het geen les namelijk, dat ik echt vastroest als ik het niet doe. Dus het moet gek lopen wil ik een week overslaan, ik plan er dingen omheen tegenwoordig. Wie had dat gedacht.
Ook ik heb nooit van sport gehouden op school niet en in vrije tijd.
1x op voetbal heel kort blessure dikke knie.
Lange afstand de 5 en 10 kilometer in mijn drankperiode trainen in ons mooie park hertenkamp daarna naar de kroeg , in ,85 gestopt met de drank in ,86 brak ik mijn heup met een uitglij ongeval en heb daarna nooit meer het ritme kunnen vinden in mijn benen om afstanden te lopen.
Nu train ik bij de Fisiotherapie in het ziekenhuis op de gang looptraining zoveel mogelijk meters voor mijn etalagebeen en dat gaat mij goed af.
Thuis heb ik ook een loopband en gebruik hem geregeld ook de sportschool bezoek ik geregeld om het lichaam wat op zijn donder te geven maar de moed om daar naar toe te gaan is nihil
Ik heb zelfs nog nooit een sportschool van binnen gezien. Ben het ook niet van plan. Laat mij maar fietsen op mijn e-bike. Niet voor de conditie, wel voor het plezier. Terrasjes onderweg zijn dan ook een must
Weer terug in NL. Vanmorgen begonnen met het dagelijkse rondje hardlopen. Het viel niet tegen. In het begin van dit jaar 6 weken dagelijks in de sportschool aan het werk geweest: ik kreeg er met alle moeite 4 kilo af. Wij (echtgenote en ik) overdrijven niet, maar alleen bankhangen is niet goed natuurlijk. Volgende week weer een dansavond in Oldenzaal, dus met de beweging komt het wel goed. Maar bovenal: het eten aan de maat houden. Elk pondje gaat door het mondje. Van endorfine en adrenaline: nou nee, heb ik geen last van. Voor losmaken van het gelukshormoon zijn er andere methoden, o.a. de door Petra genoemde….. Dadelijk naar de stad (Deventer) en dan ga ik wel op de fiets.